Με αφορμη ενα χθεσινο διαλογο που ειχα με εναν φιλο μου, οπου συζητουσαμε για το τι σημαινει καποιος να ειναι επιφανειακος, υπηρξε η εξης διαφωνια. Αυτος δηλωνε οτι “το “επιφανειακός” είναι και λίγο υποκειμενικό και ανοιχτό σε ερμηνεία. Δεν είναι όλοι για όλα, δεν ταιριάζουν όλοι με όλους”
Εγω του απαντησα πως το επιφανειακός δεν είναι υποκειμενικό. Όταν είσαι ανίκανος να εξηγήσεις τον κόσμο και τα φαινόμενα τότε είσαι επιφανειακός.
Αυτος μου απαντησε :
“αυτό είναι σχετικό. Ο “ανίκανος” (βαριά λέξη, αλλά για χάρη της κουβέντας) ως προς ποιον κόσμο και ποια φαινόμενα; Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ούτε τα ίδια ενδιαφέροντα ούτε τις ίδιες ανησυχίες. Αν εσένα σε ενδιαφέρει η πολιτική και εμένα όχι, αυτό με κάνει επιφανειακό στα μάτια σου. Αν εμένα με ενδιαφέρει η μπάλα και εσένα όχι, αυτό σε κάνει επιφανειακό στα μάτια μου. Στην πραγματικότητα, είναι θέμα ενδιαφέροντος περισσότερο”
Στο τελευταιο που λεει, θα προσπαθησω να κανω αναλυση.
Επειδη ειναι ιδεαλιστης, βλεπει τον εαυτο του απεναντι προς την κοινωνια. Θεωρει οτι τα ενδιαφεροντα και οι ανησυχιες ειναι κατι ξεχωριστο και ειναι καθαρα δικες μας επιλογες. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο σχετικιστική, αναγνωρίζοντας ότι η πραγματικότητα είναι εν μέρει διαμορφωμένη από τις προσωπικές εμπειρίες και αντιλήψεις του κάθε ατόμου. Η υποκειμενικότητα δεν είναι αποκομμένη από τις κοινωνικές επιρροές και τις πολιτισμικές επιδράσεις. Οι προσωπικές επιλογές και αντιλήψεις μας διαμορφώνονται μέσα από συνεχείς αλληλεπιδράσεις με τους άλλους και την έκθεση μας στο πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα παθητικό ον που απλώς επηρεάζεται από την κοινωνία, αλλά ένα ενεργό μέλος που συμμετέχει στη διαμόρφωση και εξέλιξή της. Όπως αναφέρει και η αστική ψυχολογία, σύμφωνα με την κριτική του Leontiev, υπάρχει συχνά η τάση να βλέπουμε την προσωπικότητα ως προϊόν ενός μηχανιστικού συνδυασμού κληρονομικότητας και περιβάλλοντος. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη και δυναμική. Αναγνωρίζοντας την αλληλεξάρτηση μεταξύ των προσωπικών και κοινωνικών διαστάσεων, μπορούμε να προσεγγίσουμε μια πιο πλούσια και πλήρη κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης.
Αλλη μια μεγαλη παρεξηση ειναι πως θεωρουν οτι οι γνωσεις σε κανουν να εχεις και επιπεδο. Γνωση ομως που δεν μπορεις να την εφαρμοσεις στην πραγματικη ζωη ειναι στειρα γνωση. Για αυτο βλεπουμε φαινομενα με ανθρωπους που εχουν ακαδημαϊκή γνωση να ειναι αστοχοι σε αναλυσεις απλων φαινομενων.
Κλεινοντας θελω να πω πως επιφανειακος ειναι αυτος που δεν εχει τα εργαλεια να εξηγησει τον πραγματικό κόσμο. Τον υλικό κόσμο. Τα φαινόμενα που συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο. Το να κατανοήσεις ποιος είσαι γιατί είσαι και που είσαι σε αυτη την κοινωνία, σε αυτό το σύστημα. Το να πας από το ειδικό στο γενικό και αντιστροφα και να μπορείς με αυτον τον τρόπο να έχεις συνειδητότητα του εαυτού σου και να δώσεις και την πραγματική εξήγηση του κόσμου γύρω σου με αποτέλεσμα να μπορεις να βρίσκεις τις καλύτερες λύσεις σε διάφορα προβλήματα , να κάνεις προβλέψεις και να μάθεις τον εαυτό σου σε βάθος. Να φτάσεις δηλαδή στην ωρίμανση.